recensie van de nieuwe cd van Persone
24 januari 1999
© 1999 Dmi3
KEF in Lesjøfors, zomer 1996. Drie gitaristen bombarderen met hun spel het publiek, dat op het opzwepende geluid van de twee bassisten als gekken aan het dansen is. Er is maar één drummer, maar die bespeelt in plaats van een drumstel een munitie-arsenaal. De zevende, de leadzanger, zingt met zijn gekwelde stem zijn levenspijn weg. Een langzame maar krachtige golf van gitaarrock dompelt de mensenmassa onder. Je waant je in een stadion - totdat je je ogen opendoet.
Je vind jezelf terug in een bingozaal in een gehucht diep in de Zweedse binnenlanden. Enige tientallen mensen zijn relaxt aan het dansen. Op het podium staan drie zwartgeklede etalagepoppen met instrumenten in hun handen. Dat is Persone - je moet er op dansen of naar luisteren, maar niet naar kijken.
In 1996 kocht ik de cd "Povus esti simple..." hoofdzakelijk als herinnering aan een vakantie waar ik enigzins intense herinneringen aan heb. Ik moest er een paar keer naar luisteren voordat ik hem leerde waarderen, maar daarna heeft hij - vanwege de zijn sound (Ik ben een liefhebber van rock met gitaren, en schijn daarmee qua muzieksmaak het ruigste NEJ-lid te zijn.) en de poetische teksten met een (althans voor mij) erg herkenbare thematiek (voornamelijk problematische liefdes en het troosteloze bestaan van werkende jongeren) mij indertijd veel troost verschaft.
Maar bij het vervolg, die nieuwe cd "...sed estas ne" was het liefde op het eerste gehoor. De teksten zijn onveranderd goed: Persone heeft thema's als sex en bijna-dood niet geschuwd. Maar niet alleen in textueel opzicht zijn ze volwassen geworden: ook de muziek zelf laat me niet meer onberoerd. Hun composities en hun vernieuwde, krachtigere sound doet de kreunerige, hese stem van de zanger en het voor Persone zo kenmerkende eigenaardige trage tempo eindelijk tot hun recht komen, en geeft ze recht op een plaats tussen de rockbands waar ze vaak mee vergeleken worden: U2 en The Police.
"Povus esti simple" bevat een verscheidenheid aan nummers: om naar te luisteren, om mee te zingen, om op te dansen, en ook weer één akoestisch liedje - en ze zijn allemaal even goed. Ik beveel deze cd dus warm aan aan alle liefhebbers van gitaarpop, of ze nu Esperanto spreken of niet.
Kaj sxi diris: Cxu vi sentas la miraklon de progres'
Ni lin cxiuj povas sekvi, kaj mi diris: Certe jes